Rozdział 1

Rozdział 1

Nowy Początek

Chaos. Mnóstwo ludzi przepychających się na korytarzu. Wszyscy zmierzali do swoich klas. Hol powoli pustoszał. Dotarłam do drzwi pokoju nauczycielskiego i zapukałam. Nie musiałam długo czekać, gdyż niemalże od razu z pomieszczenia wyłonił się nauczyciel. Miał on może z dwadzieścia parę lat.

- Dzień dobry. - powiedziałam.

- Witam. Ty jesteś Kentaro Minako-san ? - spytał nauczyciel.

- Tak. 

- Jestem profesor Katayama. Będę twoim wychowawcą. Chodźmy już do klasy. Przedstawię cię pozostałym i rozpocznę lekcję.

Wchodząc do sali czułam na sobie spojrzenia innych. Z ledwością wypowiedziałam kilka słów o sobie i zajęłam miejsce. Zanim się obejrzałam zaczęła  się przerwa. Część ludzi wyszło na korytarz, a inni zostali w pomieszczeniu, rozmawiając między sobą w niewielkich grupkach. Para dziewczyn podeszła do mnie. Jedna była nieco wyższa od drugiej i miała brązowe kręcone włosy sięgające ramion. Jej towarzyszka miała je długie czarne i proste.

- Cześć ! Jestem Matsuoka Sayuri. - powiedziała brunetka. - A to jest Mikaru Akane. - wskazała ręką na koleżankę.

- Hej. - powiedziała nieśmiało szatynka, kiedy Sayuri położyła z lekkim hukiem dłonie na mojej ławce.

- Zostańmy przyjaciółkami. - wypowiedziała z entuzjazmem, którym mogła by zarażać. - Będzie fajnie. - uśmiechnęła się do mnie szeroko.

- D.. dobra. - wydukałam nie wiedząc co powiedzieć.

- A no właśnie, nie wiesz jeszcze kto jest w samorządzie klasowym. - nagle sobie przypomniała. - Ja jestem przewodniczącą dziewczyn. - powiedziała z dumą, wypinając pierś do przodu i pokazując na nią kciukiem. - Natomiast przewodniczącego chłopaków pokażę ci kiedy indziej, bo jest nieobecny z powodu choroby. - Obie się do mnie dosiadły. Do końca przerwy Matsuoka-san , opisywała każdą z osób w klasie i kogo mam się wystrzegać w szkole.

Dzień miną mi dość szybko. Na każdej przerwie, nowo poznane dziewczyny dosiadały się do mnie i opowiadały o tym co się działo w szkole, kiedy jeszcze nie uczęszczałam do niej, oraz oprowadzały mnie po budynku.

- Kentaro-san jesteś proszona do pokoju nauczycielskiego. Poinformował mnie jakiś chłopak z klasy. Pożegnałam się z Sayu i Akane po czym poszłam we wskazanym mi kierunku.  Wychowawca poprosiła mnie, abym doniosła jeszcze kilka dokumentów i powiedział o obowiązku dołączenia do jednego ze szkolnych klubów. Przed wyjściem dostałam dość pokaźną listę, tych które funkcjonują dotychczas. Gdy lekcję się zakończyły mogłam wrócić do domu.

Kiedy byłam w połowię drogi do mieszkania z mojej torby dobiegł melodyjny głos, mojej ulubionej wokalistki. Dzwonek ten, miałam ustawiony do połączeń przychodzących od rodziny. Wydobyłam aparat. Spojrzałam na migający wyświetlacz i westchnęłam ze zrezygnowaniem. Odebrałam.

- Cześć  siostrzyczko. - usłyszałam radosny głos mojego starszego brata. - Dzwoniłem do mamy, ale nie odebrała. - powiedział ze smutkiem w głosie.

- Co byś chciał? Przekaże jej to co masz do powiedzenia.

- Naprawdę! - wyraźnie się ucieszył. - Wpadnę dziś do was. Najprawdopodobniej zostanę na tydzień, lub dwa.

- Co ?! - zaskoczenie i zdenerwowanie dało o sobie znać.

- Wyjaśnię wszystko jak przyjdę. Pa. - usłyszałam pikanie świadczące o zakończeniu rozmowy. Jak on mógł mi to zrobić ?! Pewnie się o mnie martwi i chce sprawdzić czy już się zaklimatyzowałam w swojej szkole. Zupełnie niepotrzebnie.

Wróciłam do domu i wraz z mamą przygotowałam wszystko do przybycia brata. Jak poinformowałam mamę o wcześniejszej rozmowie z bratem, była szczerze zaskoczona. Nie odwiedzał nas od naszej pierwszej przeprowadzki. Po wszystkim mama wyszła do koleżanki, a ja cierpliwie czekałam. Kiedy się zbliżał, było to w zasadzie słychać. Podeszłam do okna zobaczyć co się dzieje. Jakaś młoda dziewczyna wpadła na niego, strącając okulary służące mu za przebranie. Pech chciał, że jej toważyszka od razu go rozpoznała i zaczęła skakać dookoła niego, jak pies który cieszy się na powrót pana. Dosłownie w kilka sekund, zgromadził się całkiem niezły tłum, piszczących dziewczyn, które chciały zrobić sobie zdjęcie i dostać autograf, od swojego idola.

Drzwi otworzyły się z rozpędem i równie szybko zamknęły. Pod nimi siedział cały zdyszany Kioshi. Otarł wierzchnią częścią dłoni czoło, pokryte kropelkami potu. Westchną głośno, po czym zauważył, że patrzę w jego kierunku oparta o parapet, z założonymi rękoma. 

- No co?! Prawie tam zginąłem! - powiedział z pretensją w głosie. - Widziałaś ten rozszalały tłum?!

- Naprawdę. Mogły cię rozszarpać. - rzuciłam sarkastycznie. - A gdzie przywitanie?

- Wróciłem. - podniósł ręce w geście kapitulacji. - Gdzie mama? - wstał z ziemi rozglądając się po niewielkim pomieszczeniu. 

- Wyszła. Będzie za niedługo. - odsunęłam się od okna. - Jesteś głodny ?

- Hmmm.. W zasadzie zjadłbym coś. - spojrzał na mnie podejrzliwie.

- No co?! - wypowiedziałam z pretensją. - Normalnie kazała bym ci, żebyś sam sobie zabrał z kuchni obiad. Ale skoro nas odwiedziłeś, po tak długiej przerwie..

Usiedliśmy razem przy stole i zjedliśmy posiłek, wcześniej przygotowany przez mamę. Rozmawialiśmy o tym co u nas, uważając aby nie poruszyć kilku bolesnych i trudnych tematów. Po około godzinie, do domu wróciła mama. Wieczór miną nam na rozmowie i wysłuchiwaniu wyjaśnień brata. Zrobił się późno i wszyscy poszliśmy spać.

- Minako śpisz? - usłyszałam cichy szept.

- Nie. - Odwróciłam się w stronę mówiącego. Przez najbliższy tydzień, miałam dzielić pokój z bratem. Na całe szczęście spał na podłodze. - Co byś chciał? Przez cały wieczór coś cię gryzło. Chciałeś mi coś powiedzieć prawda? 

- Taa. - powiedział przeciągle, z niepewną miną. - Chciałem cię o coś spytać, ale.. nie jestem pewien, czy powinienem poruszać ten temat.

- Pytaj. - wyszeptałam, mając świadomość słów, które zaraz wypowie.

- Bo.. niedługo.. - zaczął.

- Wyduś to w końcu. - ponagliłam go.

- No bo.. niedługo jest "jego" rocznica śmierci. Pojedziesz wtedy na cmentarz, go odwiedzić. Prawda? - od powiedziałam kiwnięciem głowy, a oczy mimowolnie zapiekły od napływających łez. - Nam wszystkim go brakuje. - dokończył.

- Tak. - łamał mi się głos.

- Echh.. to już dwa lata.. Jak ten czas szybko leci.

- Ychym.. - zamknęłam oczy i próbowałam zasnąć. Czułam na sobie intensywne spojrzenie szafirowych, o migdałowym kształcie oczu brata, który próbował rozszyfrować o czym myślę. Nie mogąc zasnąć, odwróciłam się w stronę ściany. Jakie to irytujące. Wciąż czułam jego wzrok, na swoich plecach. W końcu poczułam, jak odpływam w głęboki sen.

***

Noc. Blask księżyca. Miliardy połyskujących gwiazd, rozsypanych na bezkresie nocnego nieba. Srebrno-biała poświata, oświetlająca pustkowie. Dosłyszalne dwa oddechy. Jeden głośny i równomierny. Drugi słabszy i przyspieszony. Cichy mlask i nieprzyjemny dla ucha dźwięk, powtarzający się kilkakrotnie. Stłumiony krzyk. Bulgotanie i w panice, łapane powietrze. Pusta droga. Głuchy łomot i odgłos wleczenia. Po środku niej, samotna postać. Osoba ubrana cała na czarno. Młoda kobieta. Cichy szum wiatru. Lekko rozwiane włosy. Lodowy uśmiech, zastygający na ustach. Zaciskane w dłoni narzędzie. Zakrwawiony nóż. Drżąca z ekstazy sylwetka potwora. Pod nogami wijące się ciało mężczyzny. Rozmazane ślady krwi. Błagające spojrzenie rannego. Przerażający śmiech wydobyty z gardła dziewczyny. Kolejne uderzenie. Spływająca strużkami po ciele, szkarłatna ciecz. Dźwięk rozcinanego ciała. Coraz bardziej zamglone spojżenie ofiary. Jeszcze szerszy uśmiech, dostrzegalny na twarzy mordercy. Ruch ostrza i odrzucony na bok język. Przeniesienie drobnej dłoni kata, na przerażone oko swojej ofiary. Mlask towarzyszący miażdżeniu. Szybkie szarpnięcie ręką. Opadające szczębki zakrwawionej mazi. Niemy krzyk. Z czułością, penetrowane wnętrzności. Sadystyczny błysk w oku. Delikatne cięcie na szyi. Coraz głębsze. Dostrzegalne, coraz wolniej bijące serce ofiary. Kolejny przerażający śmiech. Ostatnie wbicie ostrza w ciało. Uderzenie noża o podłoże. Oddalająca się postać kobiety, z wciąż lodowatym uśmiechem.

Otworzyłam oczy z przerażeniem. Nie byłam w stanie krzyczeć w osłupieniu. Godzina na zegarku pokazywała czwartą trzydzieści. Wciąż leżałam w łóżku, ale coś było nie tak. Poczułam czyjeś usta, na swoim karku, ale byłam wciąż przerażona, aby zwrócić na to szczególną uwagę. W mojej głowie zaczęło się kumulować, mnóstwo pytań. Co to było? Sen? Na pewno to był sen. Zaczęłam rozmyślać. Kim była ta kobieta? Wyglądała jak ja, ale była nieco starsza. Pomyślałam ze strachem. Po kilku minutach, uspokoiłam się na tyle, aby ponownie usnąć. Tym razem nic mi się nie śniło.

Jakże irytujący dźwięk. Sięgnęłam ręką za głowę i wyłączyłam hałasujący budzik. Wstałam z łóżka i przeszłam cicho, koło wciąż śpiącego brata. Widać było tylko czubek jego kasztanowych włosów. Jak zwykle nic nie było go w stanie obudzić. Zabrałam mundurek z wieszaka, kilka potrzebnych rzeczy i wyszłam z pokoju. Wole nie rozmyślać o ostatniej nocy, przynajmniej nie teraz. 

- Bry. - powiedziała do mnie cała roześmiana mama. - Znowu masz potargane włosy. 

- Bry. Tak? - dotknęłam dłonią głowy, po czym się uśmiechnęłam. Na pewno wyglądało to zabawnie. Ruszyłam w kierunku łazienki.

- Przygotuję śniadanie. Co byś chciała? - spytała mama.

- Kanapkę z dżemem. - opowiedziałam i zamknęłam za sobą drzwi. Spojżałam w lustro. Faktycznie, niesforność mojej fryzury była nie mniej komiczna. Wzięłam szybki prysznic. Rozczesałam i wysuszyłam włosy. Umyłam zęby i umalowałam się. Kiedy weszłam z powrotem do salonu, mama zwinnie krzątała się w kuchni. Usiadłam do stołu, gdzie czekał na mnie posiłek. Chwilę później dostałam, moją ulubioną Kawę. Podziękowałam i zaczęłam jeść. W połowie konsumpcji do pomieszczenia, wszedł brat, a moja kanapka samoistnie wyleciała mi z dłoni. 

- Dobry. - przywitał się zaspanym głosem. - Która to godzina?

- Dobry. - odpowiedziała mama, a ja zapełniłam sobie usta kanapką, abym nie mogła nic powiedzieć. - Jest siódma dwadzieścia. Chcesz coś do jedzenia?

- Tak, poproszę. - spojrzał na mnie, na co szybko odwróciłam wzrok. Dokończyłam kanapkę i wzięłam torbę do szkoły. Miałam nadzieję go dzisiaj unikać. 

- Wychodzę! - krzyknęłam na odchodnym. Musiałam wyjść. Nie zniosła bym, dalej spojżenia mojego brata. Miałam nadzieję, wyjść z domu i go dzisiaj nie widzieć. Nie po tym jak ostatniej nocy, pocałował mój kark. Przecież tylko on był w pokoju. Pewnie myślał, że śpię. Ale dlaczego on to zrobił? Przecież jesteśmy rodzeństwem. A to na pewno nie był przyjacielski pocałunek, albo niewinny braterski buziak. Było w nim coś.. erotycznego. Ale była jeszcze jedna, rzecz która w tej chwili nie dawała mi spokoju. Dziś w jego oczach dostrzegłam coś, co sprawił, że moje serce przyspieszyło, a kark się zjeżył. Nie podobało mi się to. Nie powinien, patrzeć na mnie w ten sposób. Czyżby coś do mnie czuł? Coś więcej, niż tylko braterską miłość? Chwyciłam się za głowę. 

- Nie. Nie to nie wchodzi, w grę. Na pewno zrobił to z jakichś ważnych, dla niego powodów. Prawda? - z przejęciem zaczęłam mówić do siebie, a osoby przechodzące obok, spojrzały na mnie jak na wariatkę. Przecież go o to nie spytam, pewnie by się sprytnie wykręcił. Rozbolała mnie głowa. - Zdecydowanie za dużo myślę. - stwierdziłam, dochodząc do peronu, z którego dojeżdżałam do szkoły.

                                                                                              

No trochę mi z tym zeszło, no ale w końcu jest. Najdłużej zajęło mi wybieranie imion dla bohaterów.
Mam nadzieję, że uzyskałam taki efekt jaki zamierzałam >-> No mniejsza.. Co do tego snu to on tak miał być.. ale i tak nie wiem czy mi wyszło.. To już się dowiem od was.. Prawda?
..
Mam tylko choć trochę nadziei, w moim podłamanym serduszku, że wam się podoba..