Prolog

~Prolog~

Wyznanie. Seria strzałów i krzyk. Metaliczny dźwięk łusek uderzający o podłoże i opadające martwe ciało na zimny betonowy chodnik. Roznoszący się wraz z echem bieg i przeklinanie. Coraz cichsze i coraz dalej.

                                                                              ***

Krew. Dużo krwi. Jest ona wszędzie. Dookoła tłum. Wszyscy szeptali o tym co się stało. Nikt z tu obecnych nie przyszedł z pomocą. Niektórzy rozmawiali przez telefon i pisali smsy. Coraz to więcej gapiów przybywało na miejsce zdarzenia. 

Spojrzałam na swoje ręce i ubiór cały w ciepłej, lepkiej i szkarłatnej cieszy. Przed oczami majaczyły mi ciemne plamy. Nic nie widziałam. W pamięci ostatkiem sił widniały obrazy wspomnień z chłopakiem, który leżał przede mną. Czułam jak łzy napływają mi do oczu. Docierały do mnie strzępy słów i zdań. Chyba ktoś do mnie mówił. Nie wiem co. Nic nie słyszałam. Przyjechało pogotowie. Migające światła ambulansu raziły mnie w oczy. Zrobiłam się senna i osunęłam się na ziemię. Ostatnie, co usłyszałam zanim straciłam przytomność, to krzyki. Krzyki ludzi, którzy wołali do lekarzy, żeby mi pomogli.

***

Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam białe światło. Tak jasne, że musiałam przysłonić oczy dłonią. Obok głowy słyszałam irytujące pikanie aparatury. Aparatury?! Racja, trafiłam do szpitala. Usłyszałam ruch po prawej stronie. W pokoju był ktoś jeszcze. Zerknęłam w tamtym kierunku i zobaczyłam kobietę. Była mi znana i bardzo bliska, niczym przyjaciółka. 

- M..mama?! - powiedziałam z trudem. Przeraził mnie fakt, iż łamał mi się głos.

- Jestem tu kochanie. - chwyciła mnie za dłoń, którą odsunęłam od oczu. - Poczekaj, pójdę po pielęgniarkę. - to mówiąc, zniknęła za drzwiami. Leżałam wpatrzona w przestrzeń. W pamięci wciąż miałam obrazy tamtego wydarzenia. Zacisnęłam powieki i podjęłam próbę wyciszenia swoich rozbieganych myśli. Nic to nie dawało, więc zaczęła się wiercić. Syknęłam głośno, czując w lewej ręce przeszywający ból. Spojrzałam na nią i dostrzegłam mnóstwo zakrwawionych bandaży.

- Cholera. - powiedziałam półgłosem.

- Czy coś się stało? - powiedziała młoda pielęgniarka, która weszła do pomieszczenia wraz z mamą. Zauważyła mój opatrunek. - O cholera. - wymskło jej się. Wychyliła się na korytarz i zawołała. - Potrzebny lekarz!

***

- Gotowe. - poinformował lekarz, kończąc zakładać bandaże. - Musisz bardziej uważać na tą rękę, aby znowu nie rozerwać szwów. - to powiedziawszy, wyszedł z pomieszczenia. Po dłuższej chwili zwróciłam się w stronę mamy.

- Kiedy pogrzeb? - spytałam. Kobieta zaskoczona nagłym pytaniem, przez chwilę otwierała i zamykała usta, zastanawiając się jakiej udzielić odpowiedzi. Niestety nie była ona taka jak oczekiwałam.

- Kochanie, pogżeb już się odbył. - odpowiedziała ze smutkiem, oglądając malujące się uczucia zaskoczenia, smutku i przygnębienia.

- Jak.. Jak długo byłam nieprzytomna? - schyliłam głowę chowając twarz za włosami.

- Cztery dni. Straciłaś bardzo dużo krwi, więc była potrzebna natychmiastowa transfuzja. - popatrzyła prosto na mnie. - Lekarze mówili, że jesteś bardzo silna i twoje odzyskanie przytomności to tylko kwestia czasu. - w tym momęcie do pokoju zajrzała pielęgniarka, informując nas o kończących się godzinach odwiedzin.

***

~ Trzy dni później ~

Siedziałam na łóżku i trzymałam na kolanach podręczną torbę z ubraniami. Rozejrzałam się jeszcze raz po pustym białym pomieszczeniu.

- Hej. - podskoczyłam ze strachu słysząc melodyjny i pełen pozytywnych uczuć głos, w momęcie gdy do pokoju wskoczył mój starszy brat. - I jak? Szczęśliwa, że wychodzisz na wolność? - wypowiedział z uśmiechem.

- To jest szpital, a nie więzienie. - skarciłam go, na co zareagował śmiechem.

- Za te  twoje poczucie humoru, cię uwielbiam. - mówił przez śmiech. - Chodźmy już. - wziął moją torbę i poszedł w kierunku recepcji. Nawiązał rozmowę z młodą i piękną recepcjonistką. Było ewidentnie widać, że jej się podoba, tak jak całej reszcie kobiet w budynku. Podpisał jakiś papierek i ruszył w moim kierunku.Jednak nie dane mu było dotrzeć do wyznaczonego celu, gdyż został okrążony przez grupkę piszczących fanek. Nic nie mogąc na to poradzić, zaczął rozdawać autografy. Odwróciłam się w stronę drzwi i usiadłam na jednym z krzeseł. Westchnęłam. Tak to jest mając brata modela.

- Właśnie zostałaś wypisana. - wielka dłoń brata poczochrała lekko moje włosy.

- Ej. - odtrąciłam jego rękę z obużeniem. - Skończyłeś już rozdawać autografy?

- Nie. - uśmiechną się, z obawą zerkając na rozszalały tłum. Najwyraźniej poświęcił swoją kurtkę, gdyż dziewczyny wyrywały ją sobie wzajemnie. - Ruszajmy. - chwycił mnie za rękę i pociągną w stronę wyjścia. Chwilę później, siedzieliśmy w samochodzie. Z głośników dobiegała radosna piosenka, a mój kierowca z uśmiechem nucił pod nosem. Czasem mam ochotę zedrzeć mu ten uśmiech z tej jego ślicznej buźki. Widząc moją minę, przestał nucić i przybrał poważny wyraz twarzy.

- Jak tam na zajęciach z psychologiem ? 

- Hymm.. Jakoś leci. - od dwóch dni miałam dwu godzinne sesje z psychiatrą, aby zapobiec załamaniu nerwowemu.

- To dobrze. - odparł. - Rozmawiałem z mamą. Powiedziała mi o waszej przeprowadzce. Wiem, że to dopiero za tydzień, ale.. Martwię się o Ciebie. - wypowiedział z lekko drżącym głosem. 

- Nie jesteś jedyny. Nie ma czym. Ty jeszcze jesteś w stanie mi odpuścić, nie to co mama. Jedyne co mi teraz potrzebne to spokój, a ona ?! Skacze dookoła mnie tak jakbym miała zaraz zniknąć. Zupełnie tego nie rozumiem. - wpadłam w monolog. - Mógłbyś jej powiedzieć, aby się tak nie przejmowała ?

- Po pierwsze nie musisz tego rozumieć jesteś jeszcze dzieckiem..

- Ej nie jestem dzieckiem ! Jestem już w trzeciej gimnazjum.

- .. a po drugie to nie pogadam z mamą. - dokończył zupełnie mnie ignorując.

- No dzięki.. - splotłam z obużeniem ręce na piersi i odwróciłam się w stronę okna. Siedzieliśmy w milczeniu tak chwilę, aż w końcu wpadł mi do głowy genialny pomysł. Uśmiechnęłam się w myślach do siebie. Na pewno się na to nabierze. 

- S.. skoro tak.. - przybrałam płaczliwy ton głosu. - T.. to ucieknę.. ucieknę z domu. - spojrzałam na niego wielkimi oczami szczeniaka. Wyraźnie ze sobą walczył. Zawsze miał kompleks młodszej siostry, co miało swoje plusy i minusy. Chwilę to trwało, ale w końcu się zgodził. W końcu nie pozwoli, aby jego kochana, słodka młodsza siostrzyczka szlajała się gdzieś sama, poza domem.

- Dziękuję. - powiedziałam uśmiechając się szeroko.

- Jest jedno ale.. - zaczął.

- Hymm..

- Jak się przeprowadzicie, będziemy ze sobą prawie codziennie pisać.

- Co ?!

- To co słyszałaś. Właśnie dlatego abyś miała trochę swobody, będę pisać od czasu do czasu.

- A.. ale..

- Żadnego ale. - spojrzał na mnie wzrokiem nie znoszącym sprzeciwu.